böyle düşününce hüzünlü oluyor

her geçen saat, sevdiğimiz insanlarla geçirmek için kalan zamanı biraz daha azaltıyor. yolculuğa kimin önce çıkacağını bilmiyoruz ya da uyandığınızda gene yanıbaşınızda olup olamayacağını... gitmeden hoşçakal diyebilecek mi acaba? diyemezse eğer, nasıl ayrılacağız? ya saçma sapan bir neden yüzünden kavga ettiysek ve onu üzdüysem... hafızam beni yanıltana kadar kendimden nefret edersem? hayatının büyük bölümünü kaplayan o insanları yıllarca taşıyan dünya, onları hatırlamayacak. sadece kalbinde iz bırakarak gidecekler. sadece kalbinde, ona ayırdığın her yer hep boş kalacak.