yo, her zaman kaşarlar değil.

geçenlerde günlüğümü okudum. hiç bir zaman düzenli yazamadım ama ortaokul yıllarımda yazdığım zamanlar olmuş. okudukça hatırlıyorsun, güzel bir şey.. şimdi feysbuktan o zamanki arkadaşların fotoğraflarına bakarken, yaşadığım o olay tekrar aklıma geldi. gülümsedim. çok güzeldi çünkü..anlatıyorum.ortaokulu özel bir okulda okudum. bünyesinde, oldukça fazla sayıda parayla şımartılmış çocuklar bulunduran bir okul. ben de o çocukların en şımarıklarından birine aşıktım. kendisine 'draco' diyeceğim.(davranışlarından dolayı hep draco malfoy'la özdeşleştirmişimdir kendisini,harry potter'ı okurken).tabii ki popüler draco'dan hoşlanan tek kız ben değildim.bir de sınıfımızın kaşarı mevcuttu. ona da kaşar diyeyim bari, zira her zaman bu peynir çeşidiyle özdeşleştirmişimdir kendisini. ben biraz daha utangaçtım, kaşarsa her zaman atak halindeydi. draco tüm ödevlerini ona yaptırırdı. aralarında bir çeşit komensalizm vardı. sınıfta yanımda ' ümit verme insanım ben, arkadaşımın aşkısın.' diye şarkı söylerdi,draco'ya ithafen.. o gün, draco'nun futbol maçı vardı. izlemeye gitmiştik tabii ki. kaşar ve kız grubu aşağıda sahanın tellerinin önünde duruyorlardı. ben ve arkadaşlarım ise, onların arkasındaki kaydırağın tepesine çıkmış yukarıdan izliyorduk. maç başladı ve beklenen gol beklenen kişiden, draco'dan geldi. draco'dan beklenen artistik hareket ise beklenmeyen bir kişiye gitti. golü attıktan sonra, draco elleriyle havada bir kalp çizdi ve bir kişiye işaret etti. yukarıya doğru...kaşar ve kız grubu kafalarını çevirdiler, yukarıya doğru...ah o bakış,ah o bakış...işte o kızın o bakışını hiç unutamıyorum..kafaların çevrilme sahnesi...benim rekabetsiz hayatım için, fazlasıyla filmsel ve zafer dolu bir andı.